خلاصه ای از مشکل ASR در بتن
1. گسیختگی های حصیری شکل در اثر انبساط جزئی بتن در طی بتن ریزی یا یک عضو صورت می گیرد. این الگوی گسیختگی با قید حاصل از آرماتور موجود اصلاح شده و گاهی با حمله به آسفالت اشتباه گرفته می شود.
2. تشکیل ژل در اطراف ذرات سنگدانه و شیارها
انجام آزمایشات جامع توسط یک گروه آزمایشگاهی مجرب ضروری است.
همانطورکه در بالا بیان شد، ASR از واکنش بین قلیاهای موجود در بتن و انواع خاصی از سنگدانه های سیلیسی به وجود می آید. قلیاها عموما در سیمان ایجاد شده و در سیال موجود در حفره ها وجود دارند. این واکنش منجر به تشکیل یک ژل قلیایی- سیلیسی شده و این ژل در تماس با آب منبسط گشته و موجب گسیختگی آشکار می گردد.
وضعیت موجود پیچیده است چرا که برای سنگدانه های انگلستان، حداکثر درصد سیلسی قابل واکنش وجود دارد که بیشتر از آن موجب کاهش انبساط می شود. مقدار ماکزیمم (“در بدبینانه ترین حالت”) از نوع سنگدانه به دیگری تغییر می کند. اقدامات پیشگیرانه عمده ای که می توان به منظور جلوگیری از خسارت ناشی از ASR صورت داد، استفاده از سیمان با قلیایی کم و انجام مراحل جلوگیری از تماس محلول های قلیایی با بتن و نفوذ در آن می باشد.
مقدار قلیاییت سیمان به صورت “اکسید سدیم معادل” ( ) بیان می شود.
در زمان نگارش این کتاب، حد توصیه شده برای اکسید سدیم معادل در بتن برابر با بتن بود.
بنا بر توصیه سازمان تحقیقات صنایع معدنی (MIRO) در گزارش منتشر شده در ماه می 1992، حد 3 کیلوگرم می تواند به طور ایمن تا نیز بالا رود. با فرض اینکه قلیاها مسیرشان را پس از قالبگیری، به بتن نیابند، با تضمین اینکه مقدار قلیای بتن از (یا در صورت قبول توصیه های MIRO) تجاوز ننماید، از تشکیل ASR جلوگیری می شود. این امر باعث می شود که سنگدانه ها با عملکرد رضایت بخشی مورد استفاده قرار گیرند. در شرایطی که از اشباع بتن جلوگیری شود، این مساله سودمند خواهد بود.